13.

Het gebeurt elke maand wel: iemand vindt iets op het strand en gaat ermee naar de politie. Nu zijn er veertien ampullen aangetroffen. Ampullen van wel vijf centimeter lang! Wat zou er wel niet in kunnen zitten?
Ik wed: een wit goedje. Zodat de politie (niet het snuggerste deel van onze bevolking, zoals iedereen weet) onmiddellijk denkt: aha! cocaïne, of een terroristische aanval! Je hoort door de telefoons van de politie al de naam ‘anthrax!’ vallen.
Logisch dus dat het strand wordt schoongeveegd van bezoekers. Iedereen eraf, want de politie doet onderzoek! Ik durf nog te wedden dat ze dat onderzoek deden met gasmaskers op.
Het RIVM, waar een paar van die ampullen naar toegestuurd zijn, zal natuurlijk concluderen dat er geen enkel gevaar voor de volksgezondheid is geweest.
Zoals dat zo is geweest met al die koffers die gevonden zijn in treinstations, Schiphol, bushokjes etc. Je hoort één à tweemaal per maand dat het treinverkeer rond Den Bosch of Amstelveen stil is komen te liggen wegens een ‘koffer’. Daar moet dan het leger bij te pas komen, etc., maar evenzogoed zou men kunnen vragen of ik niet die koffer zou willen openen, of een willekeurig ander iemand.
Allemaal in het kader van: doe eens een beetje gezond.

(Naschrift, 24 uur later: het bleken inderdaad geheel onschuldige ampulletjes te zijn. Wel zei de politie: toch maar goed uitkijken, want in contact met water kan het spul explosief zijn. Jawel! Het komt godverdomme vanuit de zee op ons strand, niet? Dat explosief-zijn van die ampulletjes wordt alleen maar verklaard door de grote politie-inzet, nergens anders door.)

12.

De foto hierboven is in 1936 gemaakt door een fotograaf van Country Life Magazine, het is the Brown Lady of Raynman Hall. Die brown lady was de zuster van Robert Walpole (1676-1745), maar dat doet er niet toe. Dat brown sloeg op haar bruine brokaatjurk. Ook dat doet er niet toe.
Waar ik naar toe wil: zijn er geen gelovig katholieken, die eens met zulke soort fotografie willen aantonen dat Maria werkelijk bestaat? Je maakt gewoon twee opnamen en die mix je, zo simpel is het. Je laat vervolgens die twee opnamen verdwijnen, zoals het Nederlandse leger al eens heeft gedaan. Het is dus oersimpel!
U kunt ook voor Jezus kiezen, natuurlijk. Een Jezus die hosties uitdeelt, bijvoorbeeld, of visjes. Dan kiest u foto’s van een bebaarde langharige (u zou zelfs mij daarvoor kunnen kiezen: dan maak ik mijn hoofdhaar donkerbruin), en u zet die Jezus neer, een beetje wazig zou ik zeggen, voor een foto van het Meer van Galilea. Die twee foto’s combineert u dan, en u zegt (onderwijl de originele opnamen verwijderend): ‘Kijkt u eens, de Heer is waarlijk opgestaan!’
Want u redt het niet meer met de originele methoden van tekst en schilderkunst en muziek. Wie leest er nog, wie kijkt er nog, wie luistert er nog? Niemand. Wij zijn een, door de Heer, met een uitzonderlijk optisch vermogen begiftigd schepsel geworden. Dat vermogen wordt soms door de fotografie aangesproken. Laat onze Kerk het daar eens over hebben op een volgende bisschoppenconferentie, laat ze het niet hebben over de verschillende perikelen betreffende het kindermisbruik. De echte dingen zijn toch veel waardevoller!

11.

Dat er nu bezuinigd gaat worden op de omroepen, lijkt me niet zo vreemd. Dat had al jaren geleden moeten gebeuren. Men had al veel langer de AVRO, de VPRO en de VARA het bestaan onmogelijk moeten maken, door de NUO op te richten: de Nederlandse Uitzend Organisatie.
Want ze willen nu acht uitzendorganisaties overhouden, en dat is natuurlijk onzinnig. Die acht gaan bij elkaar zitten vergaderen enzovoorts, en dat kost ongeveer evenveel als wanneer je 21 organisaties hebt.
Je kunt veel beter een Nederlandse BBC maken, een NUO dus. Dat is veel makkelijker, want dan heb je geen netcoördinatoren meer nodig en zo. Dat soort personeel ontsla je eerst, want dat soort functies kan echt door iedereen met een minimumloon worden gedaan.
Dan geef je een plafond van beloning aan: laat ons zeggen 150.000 euro. Dat is toch een mooi bedrag, vindt u ook niet? Dan vertrekt misschien Paul de Leeuw met zijn kindertjes, maar dan moet u maar zeggen: da’s jammer. Och, wat jammer!
Voor de bestuurderen van de NUO is trouwens een bedrag van bijvoorbeeld 50.000 euro ’s jaars berekend.: een mooi bedrag voor een paar dagen werk per jaar. Ik meld me graag aan! En u zou zich ook graag willlen aanmelden, wil ik wedden.
Het enorm grote voordeel van mijn bezuinigingen op de omroep zou zijn: de christenhonden hebben weinig meer te vertellen. Wég met die lieden! Het zou bijvoorbeeld al opkikkeren als er eens een jaar geen Urbi et orbi werd uitgezonden.

10.

De BBC spreekt voortdurend over De Grote Vier in het mannentennis: Nadal, Djokovic, Federer, Murray. Ik heb daar nooit in geloofd. Er zijn Twee Groten: Nadal en Federer. En die twee zullen hoogstwaarschijnlijk wel de finale van Wimbledon spelen. Ik zie ze vóór de halve finale niet struikelen, daar zijn ze te goed voor, dus de halve finales worden: Nadal-Murray en Federer-Djokovic. Nadal wint in straight sets, Federer in vier sets. Misschien andersom. Maar de finale wordt: Nadal-Federer.
De grandioze werker versus de allerbeste tennisspeler die er ooit heeft rondgelopen. Als dat de finale wordt, wat ik verwacht, geef ik Federer de grootste kans om te winnen, maar het is een kans van 51-49%. Die 49% kans krijgt hij tegen zich als hij gefrustreerd raakt of anderszins even niet helemaal op zijn qui vive zal zijn. Elk punt, nee: elke slag telt, want Nadal vernietigt je waar je bij staat.
Het vrouwentennis wordt weer eens gedomineerd door Serena en Venus Williams. Door, met andere woorden, Serena Williams, de beste tennisster die op deze planeet rondloopt. Ik weet niet hoe de Wimbledon-loting in elkaar zit en wie elkaar vóór de finale zullen ontmoeten, wie er met Maria Sharapova en wie er met Sabina Lisicki moet afrekenen. Als dat is gebeurd, hebben we een finale Serena-Venus. De winnares zal Serena zijn.
Ik heb nog een idee voor een Wimbledon-toegift. Laat op de maandag na die finales nog een finale spelen tussen de beide kampioenen, dus tussen Nadal en Serena. Dat wordt 6-2, 6-2. Maar dat is ongetwijfeld zeer interessant.

9.

De vorige twee jaren bleef het droog op Wimbledon, dus hoefden ze het schuifdak niet te sluiten boven het centre court. Dat deden ze, wegens de aanhoudende regen, de afgelopen dagen wel. Het dichtschuiven van dat dak (40 minuten) wordt dan gevuld met BBC-lulpraatjes, over bijvoorbeeld de gezondheid van de grasmat, de snelheid die een bal in die geheel andere omstandigheden through that air zou aannemen, het geluid waaraan de dames en heren tennissers toch zeer zouden moeten wennen, en nog veel meer. Het gezeik neemt geen einde.
Ik heb hierbij drie opmerkingen. 1. Waarom moet dat 40 minuten duren? Is er dan niemand die een schuifdak kan maken dat binnen 5 minuten dicht is? 2. Waarom niet heel Wimbledon overdekken? Dan hebben we nooit meer dat gezanik en kunnen we gewoon, ook op baan 18, ordentelijk doortennissen. 3. Wat de dames en heren commentatoren van de BBC misschien niet weten (ze spreken geregeld over courtesy to the roof): 99,9% van de kijkers hééft een dak! Hééft geen last van de regen of de sneeuw of de wind. Kan zelfs geheel gerust gaan slapen, gelukzalig denkend aan Sabine.
Sabine Lisicki is een Duitse, van Poolse oorsprong. Een tennisspeelster. Ze heeft dikke knieën, daar moet u aan wennen. De meeste tennisspeelsters hebben van die puntige knieën. Sabine heeft ze net zo dik als Serena Williams. Ze serveert ook ongeveer net zo goed als Serena, en zeker zo hard.
Ik heb vanavond alleen de derde set gezien tussen Sabine Lisicki en Na Li (of Li Na, daar wil ik van af zijn). Na Li was de winnares van de Franse Open, en er werd wel wat verwacht van haar. Ze maakte de verwachtingen misschien niet helemaal waar: ze maakte in die laatste set teveel foutjes. Maar ze kon ook niet op tegen de pure kracht van Lisicki, die uiteindelijk won met 8-6.
Mijn dark horse was inderdaad die Na Li, maar dat is nu natuurlijk Sabine Lisicki geworden.

8.

Vanmiddag heb ik gekeken naar een tenniswedstrijd op Wimbledon tussen Kimiko Date-Krum en Venus Willliams. Als ik een dochter had gehad, zou ik haar ook Venus hebben genoemd. Die wedstrijd werd op het nippertje gewonnen door Venus. Terecht. Ze won in drie sets: 6-7, 6-3 en 8-6.
Vooral de eerste set was fenomenaal. De 40-jarige Kimiko (die er ook nog eens 12 jaar tussenuit was geweest) speelde zo agressief en inventief en met zoveel plezier, dat ze elke andere tegenstandster (behalve Venus’ zuster Serena) eronder zou hebben gekregen. Ze stond in die eerste set met 5-1 voor, door verschrikkelijk goed te tennissen. Maar toen stond Venus op. Met machtige slagen enz. won ze vier of vijf games. Ik dacht: nu is het over met Kimiko, want meestal gaat dat zo. Maar het was niet over.
De Britse commentator zei, na die eerste set: ‘In my 35 years as a commentator, I have never seen a better set in women’s tennis.’ Daar kon ik wel in meegaan, hoewel ik me ook sets herinner uit de laatste jaren van Steffi Graf. Bijvoorbeeld de beslissende set op Roland Garros (1999) tegen Martina Hingis.
Ondertussen zullen de gezusters Williams nu wel doorhebben wat ze te wachten staat: zeer agressieve tegenstand. Er zal niet meer worden afgewacht: hun services zullen worden beantwoord. Precies zoals Kimiko het deed, en er bijna in slaagde de voormalige Wimbledon-kampioene te verslaan.
Mijn voorspelling: bij de mannen gaat Rafael Nadal het winnen. Bij de vrouwen: Serena Williams.

7.

De slagersvakscholen leveren tot nu toe uitstekende slagers. Ze kennen hun vak, ze snijden goed etc., ze leiden ook hun opvolgers goed op, en dat is toch belangrijk (behalve voor de vegetariërs, die geen weet hebben van goed rookvlees of lekkere haasbiefstukjes). Want, nog even, we kunnen wel zeggen: wat een lekkere tofu heeft u daar gebakken. Daar wordt echt geen prijs voor behaald.
Tot zover de Partij voor de Dieren.
Ik vind wel dat alle slagers eerlijke informatie moeten geven. Ze moeten je niet een lamskoteletje proberen te verkopen voor een varkenskoteletje, of andersom. Ik weet niet of u wel eens varkensvlees hebt gegeten, maar ik gruw ervan. Helaas is het heerlijkste vlees, het vlees des paards, nauwelijks ooit nog te verkrijgen.
Over wie hebben we het hier? Natuurlijk hebben we het hier over minister Henk Bleker! Een onbetrouwbare kwakzalver, als je het mij vraagt, want hoe is hij minister geworden? Door ja en amen te zeggen tegen Verhagen. En nu probeert hij een contract met Vlaanderen om zeep te helpen, ondertekend door staatssecretaris Schultz in 2006, over die Hedwigepolder.
Laat me duidelijk zijn: het is onzin om die polder onder water te zetten. Klinkklare onzin. Een beetje slager zou zeggen: geef mij dat lendestuk eens!
In plaats daarvan begint Bleker nu goede sier te maken met ‘schorren’ als mooie natuurplaatsen en met de Hedwigepolder als, daarentegen, mooie landbouwgrond. Want er moet iets met de ‘natuur’ gebeuren, niet waar, als de Schelde wordt uitgediept. Ik zou zeggen: ammehoela.
De slagers hebben deze wereld, probeer het maar niet te ontkennen. En ik eet hun produkten, tot over ongeveer een jaar of tien, want dan ben ik er niet meer. Gelukkig.

6.

Het was ineens stil en donker in huis: mijn prachtige HP-22 inch beeldscherm deed ploink! en stierf vanmiddag. Ik heb het arme ding onttakeld, en hij ligt nu op mijn bank (‘ga daar maar liggen, jongen’).
Vroeger zou ik bij dergelijke gebeurtenissen in paniek zijn geraakt. Dat raak ik niet meer, ik word zelfs niet nerveus. Ik weet dat de dingen stuk gaan, vroeger of later. Je hoopt natuurlijk steeds dat het later zal zijn, maar soms is een ding binnen twee weken kapot. Bij het leger bijvoorbeeld schaffen ze tanks aan, waarvan ze weten dat ze al kapot zijn.
Zoals Max Pam het afgelopen weekend schreef: schaf het Nederlandse leger af. Er is geen gelegenheid geweest, voor zover ik weet, waarbij het Nederlandse leger enige verlichting (laat staan: geluk) heeft gebracht. De laatste keer dat ze wél verlichting hebben gebracht, was in Zeeland, in 1953. Voor die gevallen moet je een soort (onbewapend) reserveleger houden. En je behoudt natuurlijk de Explosieven Opruimingsdienst, want je wilt niet het rechtse deel van de bevolking tegen je in het harnas jagen. Maar verder kan het hele zootje wel weggekwartierd worden, zou ik denken.
Ondertussen heb ik weer die oude Compaq MV720 monitor voor den dag gehaald en aangesloten, die geeft ook een prachtig beeld (die is 15 inch groot, waarom kunnen die lui dat niet gewoon in centimeters uitdrukken? Het is maar een vraag). Dus ik heb wel beeld, maar geen geluid, want er zitten geen speakers in. Ja, kinderen: vroeger waren de mensen nog ouderwets en dachten ze dat beeld en geluid apart moesten! Zoals ze ook dachten dat je voor het telefoneren een aparte telefoon moest aanschaffen! O, het waren harde tijden, dat willen jullie nu wel van mij geloven.
Ik ga nu op zoek naar een goede monitor (max. 17 inch, en mét speakers). Want met die brede beeldschermen heb ik het eigenlijk wel gezien na twee weken werken: je doet niks met de overige ruimte. Laat u dus niet verleiden tot dure aankopen: koop geen breedbeeldscherm.

5.

Er zijn soms dingen die je niet snapt. Zoals in dit pianoconcert van Mozart, dat voortreffelijk gespeeld wordt en waarvan ik ook houd (hoewel ik wel vijf componisten uit die tijd weet, die met hetzelfde materiaal iets veel beters zouden hebben gedaan. Maar die dat niet hebben gedaan). Het Praagse publiek houdt er niet van, lijkt het: het applaudisseert matig, het lijkt alleen geïnteresseerd in, ja wat?
De beste maatregel lijkt mij: bij de ingangscontrôle zeggen: ‘Dit is een dúúr concert, mevrouw. Hoeveel heeft uw jurk gekost? 500 euro? Dan kost uw entreekaartje 150 euro.’ Dan krijg je tenminste hun armoedige geld binnen.
De alcoholcontrôle moet ook scherper worden in de gebieden van de concertarena’s, zou ik zeggen: de M.E. staat paraat bij de uitgang en begeleidt de mensen, uiterst kalm uiteraard, er zijn nog geen slagenuitwisselingen, nog niet, naar hun automobielen. De mensen vertrekken rustig.
De volgende ochtend is de burgemeester op AT5: ‘De operatie is kalm verlopen dit keer. Godzijdank! Er was een Strawinsky! Dus we moesten de zaken wel op orde hebben. Het was ook voor de omwonenden een ongewisse zaak wat er zou gebeuren. U ziet links en rechts van mij wel de gebarricadeerde winkels. Maar er zijn, op een enkele uitzondering na, geen tegels gelicht. Er zijn ook geen gewonden gevallen, nee twee. Drie, zegt u. In het ziekenhuis? Dan moet ik daar op een draf naar toe!’

4.

Louis Andriessen en, ik meen, Peter Schat praatten ongeveer dertig jaar geleden, te Amsterdam, over Mozart. L.A. zei over Mozart: ‘De man van het grote Es-moment.’ En daar was Peter Schat het mee eens.
Ik wilde dat Es-moment ook wel eens horen, dus ik verzamelde en luisterde naar alles van Mozart. Het werk van Andriessen en Schat verzamelde ik ook, maar dat vond ik veel minder interessant dan Mozart.
Ik heb dat grote Es-moment van Mozart nooit gevonden. Als iemand weet in welk stuk het zit: please, write it in the commentaries!
Mijn kennis van Mozart is dus vrij groot geworden, door de jaren heen. Ik wist dat bijvoorbeeld Karel van het Reve en Maarten ’t Hart fans van Mozart waren, en ik kon dat niet goed snappen: hoe kunnen toch redelijk rationeel ingestelde persoonlijkheden zo gesteld zijn op zo’n, laat ik het maar eens eerlijk zeggen, componist van drakenstukken? Hoe kan iemand zoals KvhR, die gezegd heeft te houden van Bach’s Goldberg Variaties, óók houden van een stuk van Mozart? Het leek en lijkt mij onmogelijk. Als hij gezegd had: ik houd van de Goldberg Variaties en ik houd ook van Goebajdoelina, dan was het redelijker geweest.
Maar dat Es-moment is wel het begin geweest van mijn intrede in de klassieke muziek. Ik zal dat moment misschien nooit vinden, maar ik ben er Andriessen en Schat toch dankbaar voor.

3.

Over de blues gesproken: het mooiste bluesnummer is, naar mijn smaak, Mannish boy van Muddy Waters. In deze uitvoering ook, met die geweldige uithalen (‘Yeah!’) van zijn gitaristen enzovoorts. Ik ken het nummer in wel tien uitvoeringen, maar dit is de beste. Ik wist nooit dat het in 1955 was uitgebracht als Manish boy, maar zo leer je nog eens wat.
Mijn leven lang is deze muziek, bijvoorbeeld ook die van John Lee Hooker, het ijkpunt geweest. Ik ben dan wel niet opgegroeid op een tabaksplantage in Alabama, maar toch voelde ik me daarmee verbonden.
Wat daarmee aan te vangen, op jonge leeftijd, toen Heintje nog heerste, en ook bijvoorbeeld Sam & Dave de hitparades bestormden?
Heintje, met zijn ‘gouden keeltje’ zoals er toen over geschreven werd, vertrok al snel naar Duitsland, Oostenrijk of Luxemburg, ik weet niet waarheen, waar hij nog menig hitsucces zal hebben gehad (en gefeliciteerd ermee), maar ja. Hij kwam ook wel uit een provincie. Zoals ik er toen over dacht, en nu nog steeds over denk: een weggeefprovincie, een aanhangsel van Nederland, dat gewoon ook weggegeven had kunnen worden aan België of aan Duitsland. Zegt u nu zelf.
We raken van ons onderwerp af: de blues. Laat ik maar eindigen met een nationaal nummer van Cuby & the Blizzards. Goeie band.

2.

En dan ga je naar bed, met de klanken van dat Tristitia et anxietas nog in je oren, en je had die avond niets gedronken, dus van slapen komt niets terecht. Je staat weer op, en gaat aan je computer zitten. Je vindt dit en dit, en wat niet al.
Je zet een kop koffie, je eet nog een broodje zalm, en het is nu drie uur in de nacht. Waardoor komt het (denk je bij jezelf) dat die Engelse renaissancemuziek mij nooit zoveel heeft gezegd, maar mij nu zozeer bevalt.
U moet weten, ik ben geboren in 1953 (‘een kind van het rampjaar’) en de eerste muziek die mij bereikte, was van Engelse oorsprong: Beatles, Rolling Stones, Cream, noem maar op. Dat was in de jaren 1966 of ’67 de muziek die overal gedraaid werd. Cuby & the Blizzards, John Mayall, Eric Clapton. Nog steeds mag ik graag een YouTube-filmpje van die mensen draaien. (Op YouTube vind je werkelijk alles.) Ik herinner me dat ik Blind Faith een goede groep vond.
Een jaar of zes later ontdekte ik Glenn Gould (bijvoorbeeld met dit stuk van Byrd, maar vooral met stukken van J.S. Bach). Er ging een, zoals dat heet, nieuwe wereld voor me open. Bach was de koning, en is dat ook lang gebleven.
Ik kan niet tegen bijvoorbeeld Mozart. Die muffe wijsjes! Of tegen bijvoorbeeld Brahms of Beethoven of tegen de verscheidene Tsjechen in de muziekgeschiedenis. Daarvoor verwijs ik naar Karel van het Reve, die van zulke muziek eens zei (mijn woorden): muziek voor kojbojfilms. Hij hield overigens juist wél veel van Mozart. Ik moet niets hebben van dat optimisme in zijn muziek.
Muziek moet in mineur geschreven zijn, vind ik, ga weg met al je vrolijkheid en verveel daar iemand anders mee. Mineur! En dat vind je ook in die Engelse renaissance. Het is gewoon de blues, die ik ook al mooi vond toen ik 15, 16 jaar oud was.

1.

Eerst een receptje. Koop een schelvisfilet bij je visboer, en koop daarbij: ui, paprika, sperzieboontjes. We koken niets, we gaan alles smoren. Pak een keukenschaar en knip de filet in reepjes van ongeveer een centimeter breedte. Snijd je groenten voor, et cetera, gooi dan  het hele zootje in een pan waarin je eerst – dat had ik anders moeten formuleren, maar goed – wat olijfolie had gedaan. Laat het een half uurtje smoren. Doe er dan wat ketjap-sesam saus bij. Heerlijk eten!

Nadat u deze geweldige maaltijd heeft verorberd, kunt u kiezen. Tv, radio, huiselijke gezelligheid, of muziek. De tv is tegenwoordig niet meer zo mooi als dertig jaar geleden, zeg zelf, en de radio valt ook zeer tegen. Huiselijke gezelligheid, bestaat dat nog? Ik vraag het me af. Maar je hoeft maar een beetje thuis te zijn op YouTube om de prachtigste muziek voorgetoverd te krijgen.

Dus: de kinderen naar bed, hupsakee! Computer aan. YouTube, en dan ben je al gauw aangesloten op een wonderbaarlijk netwerk van de schitterendste muziek. (Als je zoekt, vanzelfsprekend, want je kunt ook zomaar iets van de Rolling Stones of van Ozzy Osbourne tegenkomen, en dat soort amateurisme is niet aan ons besteed.)

Maar je kunt ook (geheel toevallig, zoals mij is overkomen, twee jaar geleden) op  dit schitterende zangstuk terecht komen.